De piloot kondigt de daling aan. Onrustig begin in om me heen te kijken. Oké, ik ben niet de enige vrouw zonder hoofddoek op. Mijn sjaal die ik de komende weken als hoofddoek ga gebruiken, zit nog in mijn handbagage, maar daar kan ik nu niet bij. De Iraanse man naast me blokkeert me de weg naar het bagagerek en ik durf hem niet te vragen om op te staan voor me. Inmiddels zie ik een heleboel vrouwen hun hoofddoek sierlijk om hun hoofd wikkelen. Binnen een paar seconden zit de doek perfect op hun hoofd en is er geen sprietje haar meer te zien. Bij elke hoofddoek die ik opgedaan zie worden, word ik zenuwachtiger. Wat als ik dadelijk te laat ben met het verstoppen van mijn haar? En opeens maak ik me niet alleen zorgen om de hoofddoek, maar om de hele reis. Wáárom wilde ik naar Iran, terwijl iedereen me voor gek verklaarde? Op dat moment van paniek om mijn hoofddoek, lijk ik het antwoord vergeten te zijn. Kon het vliegtuig niet gewoon rechtsomkeer maken en me veilig afzetten in het vertrouwde en gestructureerde Nederland?
Kritiek
Niemand in mijn omgeving stond echt achter mijn reis. Collega’s en kennissen waren verbaasd over mijn reiskeuze en snapte niet wat ik in een zandbak vol bommen ging doen. Vrienden en familie maakte zich zorgen om mijn veiligheid, maar ze hielden me niet tegen, omdat ze wisten dat dat niet zou lukken. Alle twijfels die ik al maanden aanhoorde, spookte opeens door mijn hoofd. Wat als ze gelijk hadden? Niet over de woestijn of bommen, maar dat ik gek was dat ik naar Iran ging. Uiteindelijk was mijn reiskeuze gebaseerd op goede reviews, positieve blogs en de ervaringen van een vriendin die tien jaar geleden, onder begeleiding van haar vader en een gids, door Iran reisde. Was ik in mijn enthousiasme misschien blind geweest voor de negatieve verhalen over dit land?
‘Kom op Es, niet zo zeuren nu, normaal doen’ spreek ik mezelf toe. Ik kan niet terug, ik heb een prima reden om naar Iran te gaan, nu ben ik er dus ik ga er het beste van maken. Ik kijk nog eens om me heen. Gelukkig zijn er geen boze blikken op me gericht. Toch gaat het ongemakkelijke gevoel nog niet weg.
Alles komt goed
Het vliegtuig raakt inmiddels de grond en taxiet naar zijn parkeerplek. Stilletjes wacht ik af tot de mensen om me heen opstaan en het vliegtuig verlaten. Dan kan ik eindelijk mijn handbagage uit het bagagerek halen en mijn hoofddoek omdoen. Thuis heb ik geoefend om de hoofddoek om te doen, maar erg soepel gaat het niet. Na een aantal verwoede pogingen, leg ik me erbij neer dat de hoofddoek niet perfect zit, maar mijn haar is bedekt, dus ik kan het vliegtuig verlaten. Meteen voel ik de stress wegsijpelen. Nu hoef ik me geen zorgen meer te maken, de reis kan beginnen.
No Comments