Nog een dag lopen zit er voor mij niet in. Mijn benen branden. Het is mooi geweest. De laatste dag kies ik voor de makkelijkste weg: een lift naar Quilotoa. De bus vertrekt pas om 13 uur, daar wil ik niet op wachten. Dus ik loop naar het centrale plein van Chugchilan, de opstapplaats voor lifters.
Wachten op een lift
Terwijl ik op een pickup truck zit te wachten die me naar Quilotoa kan brengen, geniet ik van de sfeer op het plein. Twee oudere dorpsbewoners zitten op een trapje bij de geel-witte kerk te praten. Op een gegeven moment komen er een aantal vrouwen uit het gebouw achter hun en ze mengen zich in het gesprek. Allemaal zijn ze traditioneel gekleed met dikke kousen, een gerimpelde, donkere rok van zwaar stof, een gekleurde poncho en een hoedje. Intussen komt er een melkwagen aangereden die niet alleen melkbussen vervoert. Uit de achterklep stappen twee mensen. Ze zwaaien vriendelijk naar de chauffeur wanneer ze een zijstraat inslaan. Terwijl de oudere op het kerkplein nog zitten te kletsen, komt er een breiende vrouw in een oranje, rode poncho aangelopen. Ik vind het knap dat ze kan breien en lopen tegelijk. De stoep is ongelijk, je kunt gemakkelijk struikelen. Naast haar springt een wit bruine hond blij op een neer, maar daar besteed ze geen aandacht aan. Ze heeft alleen oog voor haar kleine, rode vierkante breiwerk.
Inmiddels heb ik nog steeds geen lift kunnen regelen maar dat interesseert me niet zo. Ik heb genoeg tijd en ik vermaak me kostelijk in dit kleine bergdorpje. Een truck die al een tijdje op het plein stond, draait om een komt op me afgereden. ‘Quilotoa?’ vraag ik aan hem. ‘Si, si’, antwoord hij. Voor 10 dollar kan hij me wel brengen. Een heel andere prijs dan ik had verwacht. In het hostel zeiden ze dat ik voor 1,50 een truck kon regelen. Dan maar wachten op de volgende.
Ja, een lift!
Even later had ik geluk. Een zwarte pick-up truck komt voorbij. Er zaten al twee toeristen in die ook naar Quilotoa gingen en voor 1 dollar mag ik ook mee. Dat was snel geregeld! Het heeft me maar een halfuur gekost om een lift te vinden. Veel beter dan wachten tot 13 uur om de bus te nemen!
Onderweg genoot ik van het platteland. Twee vrouwen, traditioneel gekleed, liepen op de weg met hun schapen en varkens. De beesten schrokken van de auto en haasten zich de berm in, de vrouwen rennend achter ze aan. Een aantal bochten verder staat een jong gezin te liften. Hun dochter was ongeveer vier jaar. Gekleed in een licht blauwe mini poncho zag ze er aandoenlijk uit. Met haar duim in haar mond, keek ze onze auto met grote bruine ogen aan, terwijl haar moeder haar andere handje stevig vasthield. Helaas zat onze auto al vol.
Het Quilotoa meer
Onze taxichauffeur bracht ons zo dicht bij het meer als hij kon. Wij hoefde alleen nog maar een stukje naar boven te lopen. Wat ik daar zag, was adembenemend. Het maakte me sprakeloos. Het leek alsof er een groen heksendrankje in de krater borrelde, zo groen en magisch was het. Zo helder. De zon verlichte het meer met haar zonnestralen. Er geen wolkje aan de lucht. Het mooiste was dat ik er nog de hele dag van kon genieten, dat dacht ik althans. Maar toen ik om de krater heen liep, trok de bewolking langzaam op. Binnen een aantal uur was de hele lucht betrokken en trok de mist over het meer. Je kon nog geen vijf meter vooruit kijken.
Lopend het eindpunt bereiken
De meiden waarmee ik reisde, liepen de laatste dag wel. Ze begonnen vroeg, maar toen ze bij de krater aankwamen, was het weer al omgeslagen en konden ze het pad amper zien door de dichte mist. Een glimp van het meer opvangen zat er helemaal niet in. Echt zonde. Ze hadden een zware hike achter de rug dus ze verdiende het om het meer te zien, terwijl ik de makkelijke optie had gekozen en werd getrakteerd op een helder groen meer. Niet eerlijk, maar toch ben ik blij dat het helder was in de ochtend.
No Comments